Kim jest Jezus? To pytanie nurtowało współczesnych Mistrzowi z Nazaretu. Również całe pokolenia ludzi, żyjące aż do naszych czasów, wciąż próbują odpowiedzieć na to jakże interesujące pytanie. Oto jedno ze świadectw, które może stanowić odpowiedź na to pytanie: „Moi rodzice życzyli sobie, bym była ochrzczona, jak tylko się urodziłam. Chodziłam na lekcje religii aż do bierzmowania. A później zwątpiłam, czy Bóg naprawdę istnieje. Minęły lata, chodziłam tylko na mszę niedzielną i raz do roku przystępowałam tylko do Komunii św., bo to było obowiązkowe, żeby nie być w stanie grzechu. Aż do chwili, gdy odkryłam Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał. To było prawdziwe spotkanie z Chrystusem żyjącym dzisiaj. Serce moje płonęło jak serce apostołów, którzy szli obok Niego, nie rozpoznając Go. Nastąpiło prawdziwe nawrócenie, które odmieniło całe moje życie; bo teraz żyję z nim i niosę go innym”.

Wśród wielu odpowiedzi – opinii o Jezusie, Piotr wyraził tę prawdziwą i właściwą mówiąc, że Jezus jest „Mesjaszem Bożym”. Wtedy Jezus wskazuje, jaki jest prawdziwy charakter Jego misji mesjańskiej: „Syn człowieczy musi wycierpieć”; przypomina, że towarzyszenie Mu, to współdziałanie w misji mesjańskiej, której znakiem będzie cierpienie, krzyż, wyrzeczenie, a nie doczesne nasycenie i doczesne wyzwolenie. Być może i w nas jest tęsknota, by jedynie widzieć znaki, cieszyć się rozmnożonym cudownie chlebem, może i nadawać Jezusowemu działaniu polityczne znaczenie. Takie chrześcijaństwo byłoby zapewne o wiele łatwiejsze w odbiorze i akceptacji, dające o wiele bardziej namacalne korzyści. Chrześcijaństwo jest jednak wyznawaniem Chrystusa, który „ogołocił samego siebie”, jak również „przeszedł przez życie, dobrze czyniąc”.

Aby pójść za Chrystusem trzeba najpierw „zaprzeć się siebie”. A więc powiedzieć „nie” naszemu egoizmowi, robieniu z siebie centrum życia. Jest to możliwe, ponieważ nasze głębokie pragnienie nie chce pogrążać się w śmierci i samotności. Tutaj otwiera się droga do mówienia „tak” Temu, który nas kocha, który jest naszym życiem. Tutaj zaczyna się mówienie „tak” zwycięstwu Jego miłości. Podjęcie decyzji, która łączy się z mówieniem „tak”, wymaga wysiłku z naszej strony i wywołuje cierpienia. Każdy ma wziąć „krzyż swój”. Powołanie chrześcijańskie to naśladowanie Pana, a więc także w podejmowaniu krzyża przez Jego naśladowców.

Krzyż nam przypomina, że w nim jest cierpienie, zbawienie, ale i nauka miłości. Dźwiganie krzyża w łączności z Jezusem sprawia, że przestajemy bać się cierpienia i śmierci, a zaczynamy uznawać je za środki upodobnienia się do Chrystusa. Zaczynamy wierzyć, że cierpienie jest owocne, że tracąc życie – zyskujemy je. Nie koncentrujemy się już dłużej ani na cierpieniu, ani na umieraniu, ale na odczytywaniu Bożych zamiarów i realizowaniu ich. Wiara powinna przemieniać całe nasze życie, kształtować naszą tożsamość ucznia Jezusa. W ten sposób będzie miała ona wpływ na nasze myślenie i życiowe wybory.

W IV tomie Encyklopedii Katolickiej KUL, pod hasłem „Domowy Kościół” stwierdza się: „Kościół domowy to małżeństwo i rodzina realizujące specjalne posłannictwo chrześcijańskie, wynikające z sakramentu małżeństwa, oznaczające i urzeczywistniające Kościół, a także miejsce kultu liturgicznego w okresie wczesnochrześcijańskim” (k. 104). Autorka, Elżbieta Marczewska wyraźnie rozróżnia dwa znaczenia „Kościoła domowego”. Po pierwsze, oznacza on miejsce chrześcijańskiego kultu, zwłaszcza w pierwszych trzech wiekach prześladowanego chrześcijaństwa, gdy nie można było budować świątyń. Po drugie, oznacza małżeńsko-rodzinną wspólnotę chrześcijan, i to znaczenie dominuje, odkąd zasadniczym miejscem kultu chrześcijańskiego jest świątynia.

Zasadność takiego wiązania z sobą rodziny i Kościoła wynika najpierw z faktu Boskiego pochodzenia obydwu rzeczywistości. Nie tylko Kościół, lecz także związek mężczyzny i niewiasty jest z Bożego ustanowienia (por. Mulieris dignitatem, 6). Co więcej, podobnie jak Kościół, wspólnota mężczyzny i niewiasty czerpie z Boskiego życia, ma udział w Boskim rodzeniu i odzwierciedla komunijną jedność Trójjedynego Boga (por. Mulieris dignitatem, 7–8). Obydwie rzeczywistości, Kościół i rodzina są znakiem komunijnej jedności Boga w trzech Osobach. Równocześnie, urzeczywistniając jedność dwojga, komunia mężczyzny i niewiasty przedstawia jakby pierwowzór dwóch w jednym ciele, to znaczy pierwowzór doskonałej jedności Chrystusa-Oblubieńca i Kościoła-Oblubienicy, którą św. Augustyn wyrażał w słowach: dwóch w jednym Ciele (duo in carne una), a zarazem jedna i ta sama Osoba (una eademqua persona).

bp Andrzej Czaja